Zekât, İslâm’ın beş esasından birisidir. Zekâtın lügat manası, büyüme ve temizlemedir. Fakat ıstılahta, mal sahibinin, çoğalan malı ve kazancının kırkta birini fakir tabakaya vermesidir.
Mülkün esas sahibi Allah’tır ve Hz. Allah bütün nimetlerini kullarına bağışlamıştır. Bu itibarla “hak” manasına alınan bu ibâdet, diğer bütün ibâdetler yanında ayrı bir öneme sahiptir.
Zekâtın kıymet kazanmasının sebebi, onun halk arasında adaleti sağlaması ve düzenli bir ortam yaşatmasından ileri gelir. İslâm dininde her ferd eşittir ve aynı haklara sahiptir. Her hak sahibinin hakkını alması lâzımdır. Bu haklara tecâvüz Hakka karşı gelmektir. Ancak ilim sahibinin kendisine mahsus bir üstünlüğü vardır. Bu üstünlükten başka kişiler arasında hiçbir fark yoktur.
Zekât, malî bir ibâdettir. İslâm’dan önce zekât diye bir ibâdet yoktu. Bu, müslümanlara mahsus bir özelliktir.
Zekât dinen farzdır. Bunu yerine getirmeyen yalnız âhirette mes’ul değil, aynı zamanda dünyada da cezâsını çekecektir. Çünkü fakirlerin haklarını karşı gelmiş oluyor, bu yönden dünyada da cezâsı var, âhirette de.
Zekât vermeyenin cezâsı, Kur’ân’da Tevbe sûresinde bildirilmiştir.
islâm ülkelerinin geri kalmalarının sebeplerinden birisi de, zekâtlarını vermedikleridir. Birleşmiş Milletlerin yardımlaşma ve dayanışma düsturu zekât konusundan ilham alınmış değil mi?
Ashab-ı Kiramdan Ebu Zer el-Gifarî, bu hususta Peygamberimizle yaptığı konuşmayı şöyle açıklamaktadır:
— Yâ Ebu Zer!
— Buyur Yâ Resûlallah.
Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurdu:
— Uhud dağı kadar bir mala sahip olsaydım, Allah rızası uğruna sarfederdim. Ölürken iki kırat dahi bırakmam.
Anlaşılıyor ki Peygamberimiz, malının yeteri kadarı senindir, diğerini ver, demek istemiştir. Bu da Allah’ın emriyle olacaktır. Zekâttaki ölçü yüzde ikibuçuktur. Malda kırkta birdir. Servet arttıkça zekât vergisi de azalmaktadır. işte zekât verirken ve servet kazanırken duâ ile kazanmalı ve vermelidir, yoksa mal kendiliğinden hiç kimseye gelmez.
İlk Yorumu Siz Yapın